o. (-sen), kwalitatieve ontwikkeling van de handelingsstructuur van een persoon.
In de leerpsychologie heeft lange tijd onenigheid geheerst over de vraag of er slechts één vorm van leren bestaat, of dat er verschillende vormen onderscheiden kunnen worden, die niet tot één bepaalde grondvorm (b.v. conditionering) te herleiden zijn. Deze laatste, pluralistische zienswijze heeft in de moderne leerpsychologie de overhand gekregen. Door sommige leerpsychologen is wel getracht de verschillende vormen van leren in een hiërarchische structuur onder te brengen: zo onderscheidt de Amerikaanse psycholoog R.M.Gagné acht typen van leren (van conditioneren tot probleem oplossen). In Nederland is het pluralistische standpunt vooral verdedigd door C.F.van Parreren, die zich bij zijn onderzoek vooral baseert op de analyse van de zgn. handelingsstructuren: de van buitenaf constateerbare of ook wel innerlijke, mentale handeling die door de persoon voltrokken wordt om een bepaalde prestatie te leveren.
