in de oudheid een van de oudste en belangrijkse steden in Babylonië, thans een complex ruïneheuvels, ca. 20 km ten oosten van Babylon. Kisj, dat vooral tussen ca.3000 v.C.—1500 v.C. bloeide, was in feite een dubbelstad, bestaande uit een oostelijk complex (thans Inghara), vooral een sacrale wijk, en een westelijk deel (thans Al Uhaimir), met de tempel en ziqqoerrat van de hoofdgod →Zababa.
Het oostelijke complex bevatte de tempel van Inanna/Isjtar, een ziqqoerrat en twee paleizen (alle 26e—25e eeuw v.C.). Kisj was volgens de Soemerische koningslijst de stad waar de eerste dynastie na de zondvloed resideerde (23 koningen). De stad was het noordelijke machtscentrum, waar vooral het Semitische element sterk vertegenwoordigd was. In de Oudbabylonische periode speelde Kisj een belangrijke rol, deels onder een eigen dynastie, deels onder die van Hammoerabi. Opgravingen vonden voornamelijk tussen 1923—33 plaats door een gecombineerd Engels-Amerikaans team. LITT. McGuire Gibson, The city and area of Kish (1972).
