[Gr. oikoumene, bewoonde aarde, polis, stad], v. (m.) (-sen), term binnen het classificatieschema van nederzettingsvormen, die de toekomstige wereldomspannende stad aanduidt.
Op basis van de gecombineerde resultaten van prognoses van bevolkingsgroei, natuurlijke hulpbronnen, economische ontwikkeling en de beschikbare ruimte in relatie tot bevolkingsdichtheden, komt men tot de veronderstelling, dat in het midden van de 21e eeuw (of begin 22e eeuw) een punt van fysische verzadiging is bereikt. Dan heeft de beschikbare ruimte op de aarde, die economisch kan worden bewoond, de hoogste nog acceptabele dichtheid bereikt. Uit de groeipatronen van de megalopolis wordt geconcludeerd, dat de ecumenopolis zal bestaan uit een systeem van onderling verbonden bandsteden. Het systeem zal uit banden bestaan, die in vierkanten met elkaar in verbinding staan, voor zover obstakels (bergen, kustlijnen, e.d.) dit toestaan. Op de kruispunten van de banden liggen ‘centra’, die bestaan uit regio’s met hoge dichtheden. Vier van deze regio’s worden voorzien op het noordelijk halfrond: de driehoek Londen, Parijs, Ruhrgebied, de delta van de Jang-tse-tjiang, de Oostamerikaanse en de Westamerikaanse regio.
Voor het zuidelijk halfrond voorziet men een centrum bij de delta van de La Plata, een bij de zuidpunt van Afrika en een in Zuidoost-Australië. Vervolgens centra van een iets lagere orde in Antarctica en een in India.
