v./m., innerlijke drang tot het zoeken van de dood.
De doodsdrift is vooreerst een thema uit de psychoanalytische theorie van S. Freud. In Jenseits des Lustprinzips (1920) wees Freud op de herhalingsdwang bij de mens, die in hoge mate driftmatig is en een demonisch karakter bezit. Zo’n drift zou in het levende een dwang tot herstel van een vroegere toestand zijn. Het levenloze was er eerder dan het levende: het doel van alle leven is derhalve de dood. De conceptie van de doodsdrift is in de jaren zestig weer opgenomen en ter discussie gesteld door H.
Marcuse en E. Fromm.
LITT. H. Marcuse, Eros and civilization (1955, Ned. vert. Eros en cultuur, 1970); E. Fromm, The heart of man, its genius for good and evil (1964); H. Musaph, Doden met verlof. Depressie en doodsdrift (1972).
