[Gr.], m. (-en),
1. figuur in de vorm van een boompje of struik op de voegvlakken en in spleten van sommige gesteenten;
2. onderdeel van een zenuwcel;
3. (metallografie) vorm van uitkristalliseren van een component bij het stollen van een vloeibaar mengsel.
fysiologie. Een dendriet is een uitloper van een zenuwcel die prikkels (impuls) naar het ‘lichaam’ van de zenuwcel geleidt, dit in tegenstelling tot een neuriet. Meestal is een boomvormig vertakt geheel van dendrieten aanwezig. mineralogie. Dendrieten bestaan meestal uit ijzeroxide, ijzerhydroxide of mangaanoxiden, zijn rood, bruin of zwart gekleurd en ontstaan door afscheiding der oxiden uit capillair ingedrongen oplossingen. Ook de op kleine struiken gelijkende kristalskeletten, die voorkomen bij zilver en andere vrij uitgegroeide mineralen en de groene driedimensionale insluitsels in mosagaat, noemt men dendrieten.
