Jean, Frans rooms-katholiek theoloog, *14.5.1905 Neuilly-sur-Seine, ♱20.5.1974 Parijs. Daniélou, jezuïet, werd in 1944 hoogleraar aan het Institut Catholique te Parijs en in 1969 kardinaal.
Samen met H.de Lubac, met wie hij de reeks Sources chrétiennes (uitg. der kerkvaders) en de serie Théologie stichtte, ijverde hij voor de herleving van de patristische theologie (nouvelle théologie). Zijn aandacht ging ook naar de theologie van de geschiedenis, het oecumenisme, de missiologie. Daniélou geldt als de belangrijkste pleiter voor de hypothese van het judeo-christianisme, volgens welke de oorspronkelijke christelijke boodschap meer met de Semitische dan met de Grieks-Latijnse cultuur verweven is. Werken: Platonisme et mystique (1944), Origène (1948), Histoire des doctrines chrétiennes avant Nicée (2 dln. 1958-61; 3e dl. volgt). Mythes païens, mystère chrétien (1966), Et qui est mon prochain? (memoires, postuum 1974).
Litt. P.Lebeau, J.Daniélou (1967).
