Duits rechtsgeleerde, *21.6. 1840 Wels (Opper Oostenrijk), ✝11.8.1915 Bad Kissingen. Brunner doceerde rechtsgeschiedenis te Lemberg (1866), Praag (1870), Straatsburg (1872) en Berlijn (1873).
Door zijn grote kennis van de bronnen, vooral van de Frankische periode, en over het algemeen door zijn zeer brede kennis heeft hij baanbrekend werk verricht. Hij geldt als een der grootste Duitse rechtshistorici.
Werken: Zeugenund Inquisitionsbeweis der karolingischen Zeit (1866), Die Entstehung der Schwurgerichte (1871), Zur Rechtsgeschichte der römischen und germanischen Urkunde I (1880), Deutsche Rechtsgeschichte (2 dln. 1887-92), Grundzüge der deutschen Rechtsgeschichte (1910), Geschichte der englischen Rechtsquellen (1909).
Uitgaven: Abhandlungen zur Rechtsgeschichte, gesammelte Aufsätze, door K. Rauch (2 dln. 1931, met compl. bibliogr.).
