v./m., de op traditie berustende plicht, het doden van een bloedverwant te wreken door het doden van de dader en eventueel een (mannelijk) lid van diens familie.
In ruimere zin kan een bloedwraak bestaan tussen territoriale groepen (b.v. stammen), waarbij de moord op een stamgenoot wordt gewroken door een willekeurig lid van de stam van de moordenaar te doden. Vaak lokt een dergelijke wraakneming opnieuw een wederwraak uit, waardoor langdurige bloedvetes kunnen ontstaan. Om dergelijke vetes die de samenleving kunnen ontwrichten, te voorkomen, wordt soms de bloedwraak vervangen door een materiële compensatie, of krijgt de moordenaar een bepaalde tijd om te vluchten. In het OT werd de bloedwraak beperkt door het ius talionis: het leed dat de wreker toebrengt moet hetzelfde zijn als de schuldige veroorzaakt heeft. In Europa handhaafde de bloedwraak zich het langst op Corsica, Sardinië, in Montenegro en Albanië. Ook in de niet-westerse samenlevingen is het gebruik van de bloedwraak afgenomen onder westerse invloed, die de berechting van moordenaars in handen legt van een speciaal daartoe aangewezen instantie binnen de samenleving.
LITT. H. Wouters, Volken en volkenkunde (1966).
