[Lat., verkleinwoord van Gr. blastos, kiem], v./m. (-’s), een zeer vroeg stadium in de oögenese, waarbij de bevruchte eicel door enige klievingsdelingen overgegaan is in een bolvormige celmassa.
De blastula heeft een centrale holte (blastocoel), die gevuld is met vocht en waarvan de wand aanvankelijk uit één laag van grote cellen (blastomeren) bestaat. Uit de blastula ontstaat door klievingen van de blastomeren een gastrula. Zie embryo.
