v. (-en), cystitis, ontsteking van de urineblaas, veelal als onderdeel van een infectie van alle urineafvoerwegen.
Blaasontsteking treedt op bij allerlei beschadigingen van de blaaswand, zoals die ontstaan bij overrekking ten gevolge van onvolledige ontlediging (blaasverlamming, prostaathypertrofie, blaashalssclerose), door prikkeling van vreemde voorwerpen in de blaas en bij goed- en kwaadaardige gezwellen van de blaaswand. Stagnerende urine, vreemde voorwerpen en gezwellen vormen alle een goede voedingsbodem voor ziekteverwekkende bacteriën. Blaasontsteking is derhalve geen ziekte op zichzelf, maar een symptoom bij allerlei aandoeningen van de urinewegen. Bij kinderen kan een chronische blaasontsteking een uiting zijn van een aangeboren afwijking van de urinewegen; tijdige herkenning en behandeling van de oorzakelijke aandoening is van groot belang voor het kind. De behandeling van blaasontsteking is, indien mogelijk, gericht op het wegnemen van de oorzaak; daarnaast zal de ziekteverwekkende bacterie met antibiotica of chemotherapeutica bestreden moeten worden.
