v., therapie die mede bestaat uit het doen verrichten van passende bezigheden door de patiënten.
Bezigheidstherapie wordt veelal gezien als een paramedische behandelingswijze ter ondersteuning en aanvulling van de medische behandeling. Bezigheidstherapie heeft ten doel de vrijetijdsbeleving door onverplicht, maar prettig bezig zijn zodanig gunstig te beïnvloeden, dat een zekere afstandname ten opzichte van het eigen lijden kan plaatsvinden en belangstelling voor andere zaken en contact met andere personen worden bevorderd. Bezigheidstherapie, vooral in de eigen omgeving, speelt een grote rol bij de ontplooiing van mogelijkheden tot de zgn. activiteiten dagelijks leven, d.w.z. de patiënt leert de normale activiteiten van het dagelijks leven zoveel mogelijk, zelfs met een handicap, zelfstandig te verrichten. Een gebruikelijke maar onjuiste benaming van bezigheidstherapie is welfarewerk.
Bezigheidstherapeuten, welfarewerk(st)ers, zijn paramedische beroepskrachten die een eigen opleiding ontvangen in het kader van de afdeling Sociale Zorg van het Ned. Rode Kruis en de Katholieke Nationale Stichting De Zonnebloem. Zij zijn vooral werkzaam bij bepaalde groepen lichamelijk langdurig zieken, geesteszieken, invaliden en bejaarden.
Litt. K.J.M.van de Loo, Bezigheidstherapie (1962).
