v./m. (b’s, b’tje),
1. als teken: tweede letter, als klank: eerste medeklinker van het alfabet ;
2. al de namen of woorden in een alfabetisch gerangschikt boek, kaartsysteem e.d. die met een b beginnen.
De tweede letter van het alfabet gaat terug op de Semitische beth. Het teken duidt veelal een stemhebbende bilabiale explosieve consonant aan (in het Spaans de overeenkomstige fricatieve consonant).
Vormen (zie schrift): aan de Fenicische vorm beantwoordden in de vroeggriekse, plaatselijk verschillende alfabetten zeer uiteenlopende vormen; de standaardvorm werd echter al spoedig een middeleeuwse vorm. De Romeinen namen deze majuskelvorm ongewijzigd over er bestond ook een cursieve variant van. Hoe, omtrent de 3e eeuw v.C., de andere cursieve vorm ‘met de buik rechts’ is ontstaan, is nog niet geheel opgehelderd. Maar sindsdien is deze minuskelvorm in wezen onveranderd gebleven; karolingische, gotische en latere vormen zijn slechts stijlvarianten.
