Ned. interkerkelijk contactorgaan. Sinds de oprichting in 1968 heeft de Raad zich ontwikkeld tot een centrum van oecumenische activiteiten, gericht op de heel-making van de kerk ten dienste van de maatschappij.
In dit kader vonden meerjarige gesprekken plaats over het gemengde huwelijk, avondmaalsgemeenschap (intercommunie) en ambtserkenning. Zij leidden echter niet tot intercommunie, niet tot wederzijdse ambtserkenning, zelfs niet tot grotere onderlinge gastvrijheid tussen de Rooms-Katholieke Kerk en de reformatorische kerken in Nederland.In de maatschappelijke discussie wierp de Raad zich op tot pleitbezorger voor de rechten van bedreigde groepen, zoals homofielen, dienstweigeraars, buitenlandse werknemers, zigeuners en krakers. Hij zette zich m.n. in voor de illegalen onder hen die met uitwijzing werden bedreigd.
In 1979—80 werd een tweede kerkenconferentie gehouden, waaraan in het gehele land door ca. 40000 christenen werd deelgenomen. Op de slotconferentie te Amsterdam werden 18 beleidsvoorstellen geformuleerd.
In jan. 1981 trad de landelijke beweging van basisgroepen en kritische gemeenten als waarnemer toe tot de Raad van Kerken in Nederland, waaruit blijkt dat de geïnstitutionaliseerde kerken en kritische gemeenten een vorm van samenwerking hebben gevonden (→ basisgroep). [dr.C.P.van Andel]
