Chaos is een Grieks woord dat gewoonlijk wordt geacht te slaan op een soort ongeordende schatkamer van oorspronkelijke beginselen en zaden van wezens. In een bepaalde diepe betekenis is dit inderdaad het geval; maar er is zeer beslist en nadrukkelijk geen sprake van “ongeordendheid”.
Het is eigenlijk de kosmische opslagplaats van alle latente of rustende zaden van wezens en dingen uit vroegere manvantara’s. En natuurlijk is dat zo, eenvoudig omdat het alles in zich sluit. Chaos betekent ruimte, niet de hoogste mystieke of werkelijke ruimte, niet het Parabrahma-Mūlaprakriti, het Grenzeloze — dat niet. Maar de ruimte van een bepaalde hiërarchie die zich gaat manifesteren; dat wat voor haar in die bepaalde periode aan het begin van haar ontwikkeling ruimte is. De leidende beginselen in de Chaos zijn de goden wanneer deze uit hun pralayische slaap ontwaken. In zekere zin kan men Chaos volkomen terecht de toestand noemen van de ruimte van een zonnestelsel of zelfs van een planeetketen tijdens hun pralaya (zie aldaar). Als de planetaire activiteit begint, verdwijnt de chaos, pari passu.
