D.w.z. aan een vijand of iemand, die niet te vertrouwen is, zijne geheimen toevertrouwen.
Ook vindt men bij den beul, den hangdief, den drommel of den droes, bij Bacchus te biecht gaan; zie Harrebomée III, 126; Antw. Idiot. 388; Waasch Idiot. 196 a; Jongeneel, 88; Joos, 105; Rutten, 59 a; Schuermans, Bijv. 74 b; Tuerlinckx, 166; Ndl. Wdb. II, 2533. Bij Zegerus (± 1550) komt de spreekwijze het eerst in hare tegenwoordige gedaante voor. Vgl . Doedyns, Merc. 431; ook Halma, 72: Bij den duivel te biegt gaan, se confesser au renard; dire ses secrets a un homme plus fin que soi, ou suspect, et intéressé, et qui en tirera en avantage; Wander IV, 1106: beim Teufelzur Beichte kommen, d.i. übel anlaufen; Eckart, 518: bi dem Düwel tor Bigt kommen; in het Friesch: hy komt by de divel to bycht.
