Dorp, gelegen in een uitgestrekte copeontginning met als ontginningsbasis de Langbroekerwetering, die in het tweede kwart van de 12de eeuw werd gegraven voor de afwatering van het nog moerassige gebied. In het gebied zijn twee kernen ontstaan: Nederlangbroek en Overlangbroek.
De laatste was een kleine agrarische nederzetting, mogelijk ontstaan bij het naastgelegen kasteel Zuilenburg. Het had sinds omstreeks 1335 een eigen parochiekerk.Nederlangbroek of Langbroek heeft zich ontwikkeld bij de in de 12de eeuw gestichte kerk. De kerk staat op een vrijwel haaks op de wetering gelegen, rechthoekige brink. De brink heeft verder lage 19de- en 20ste-eeuwse bebouwing, zoals het voormalige gemeentehuis. Omstreeks 1900 verdichtte de bebouwing zich in de buurt van het kruispunt Langbroekerdijk-Cotherweg/Doornseweg. Langbroek is beschermd dorpsgezicht. Langs de wetering wisselen de boerderijen af met kastelen en landhuizen, waarvan de meeste een 13de- of 14de-eeuwse oorsprong hebben.
