De R.K. St.-Medarduskerk (Kloosterlaan 1) is een driebeukige kerk met vijfzijdig gesloten koor, aangebouwde kapellen en een toren van drie geledingen met ingesnoerde spits. De bij opgravingen aangetoonde vroeg-11de-eeuwse driebeukige kruiskerk met ouder klaverbladvormig koor, kreeg eind 12de eeuw een romaanse toren. Rond 1300 werd het vroeg-gotische mergelstenen koor toegevoegd en rond 1500 kwam het laat-gotische pseudobasilicale schip tot stand. De noordelijke zijbeuk stamt uit de 17de eeuw, toen ook de steunberen werden toegevoegd. Bij het opblazen van de toren in 1944 werd de kerk beschadigd. Bij de herbouw in 1950-'51, naar plannen van F.P.J. Peutz, heeft men het schip twee traveeën verlengd en een op het oude voorbeeld geïnspireerde toren opgetrokken met rivierkeien en mergelsteen.
Tegen de noordzijde is toen een portaal met een hardstenen poortje (1680) aangebracht.
Het schip heeft bij de herbouw nieuwe kruisgewelven gekregen; in het herbouwde koorgewelf is een 15de-eeuwse sluitsteen herplaatst. Verder zijn de kolommen met Maaskapitelen behouden, maar ze zijn verplaatst om het schip te kunnen verbreden. Tot de inventaris behoren een Annatrits (16de eeuw), een Marianum en een crucifix (beide begin 16de eeuw), biechtstoelen (1835 en 1838) en een midden-19de-eeuwse preekstoel.
Op het ommuurde kerkhof staan drie 17de-eeuwse grafkruisen en achter het koor bevindt zich een natuurstenen grafmonument met kelder, de ‘Rustplaats der Priesters’. Het H. Hartbeeld (Kloosterlaan ong.) werd in 1943 vervaardigd door V. Sprenkels. De kapelanie (Groenstraat 5) is een fors middenganghuis uit circa 1895, voorzien van een risalerend middendeel met topgeveltje.
