De R.K. St.-Martinuskerk (Kerkstraat 1) is een neoromaanse driebeukige basilicale kerk met ronde koorsluiting en een westtoren met tentdak, gebouwd in 1929-'30 naar plannen van C.J.H. Franssen. Opvallend zijn de dwars geplaatste uitbouwen van de zijbeuken met aparte topgevels en het rondom aangebrachte boogfries met gepleisterde boogvelden. De kerk verving een nabij gelegen parochiekerkje uit 1782. In 1945 werden kerk en toren zwaar beschadigd. De kerk werd in 1946-'47 hersteld onder leiding van J. Franssen. Reconstructie van de toren volgde in 1954. Tot de inventaris behoren een mogelijk laat-18de-eeuws hardstenen doopvont, twee polychrome beelden van de H.H. Petrus en Paulus - afkomstig van een neogotische altaar uit de oude kerk - en verder een beeld van St. Antonius, een Madonna en een 18de-eeuws kruisbeeld. De ramen in het koor zijn vervaardigd door J. Nicolas.
Op het ommuurde kerkhof, aangelegd in 1782, staat een baarhuisje dat oorspronkelijk de sacristie van de oude parochiekerk vormde. Het gebouwtje heeft ingemetselde grafzerken van pastoor Eerens († 1821), pastoor Janssen († 1852) en kapelaan Mersseman († 1853). Aan de oostzijde buiten de kerkhofmuur bevindt zich de graftombe van de familie Scherpenzeel-Heusch. Naast de kerk staat een laat-19de-eeuws standbeeld van St. Franciscus, afgebeeld als zendingsmonnik. Het beeld is geschonken door de franciscanen bij hun afscheid van het college St. Ludwig in 1979.
