Wat is de betekenis van ongegrond?

bn., 1. niet steunende op goede gronden, niet gerechtvaardigd: iem. ongegrond verdenken, wantrouwen ; die vrees is waarlijk niet ongegrond: de uitkomst zal bewijzen, hoe ongegrond zulke vermoedens zijn; 2. onbillijk: de beschuldiging komt me ongegrond voor.

ongegrond - Bijvoeglijk naamwoord 1. niet op een grond gebaseerd, gratuit, onterecht, onnodig, ongerechtvaardigd Woordherkomst afgeleid van gegrond met het voorvoegsel on- Antoniemen gegrond Verwante begrippen willekeurig

ongegrond - bijvoeglijk naamwoord uitspraak: on-ge-grond 1. waar geen goede reden voor is ♢ de aanklacht was ongegrond 2. niet eerlijk, niet redelijk ♢ die beschuldiging lijkt me ongegrond...

adj., ûnbigroune.

bn. (niet steunende op goede grond): een ongegronde vrees, niet gerechtvaardigd; die klachten zijn ongegrond.

(ongə'gront) bn. en bw. niet steunend op goede grondslag, ongerechtvaardigd : een vermoeden ; die beschuldiging komt mij voor.

bn., niet steunend op goede gronden, niet gerechtvaardigd: iemand ongegrond wantrouwen; die vrees is waarlijk niet ongegrond; ongegronde klachten.

ongegrond geleed woord Zie: gegrond

Ongegrond bn. niet steunende op goede gronden, niet gerechtvaardigd: iem. ongegrond verdenken, wantrouwen; die vrees is waarlijk niet ongegrond; de uitkomst zal bewijzen, hoe ongegrond zulke vermoedens zijn; — onbillijk ; de beschuldiging komt me ongegrond voor; (Zuidn.) onjuist; eene ongegronde tijding. ONGEGRONDHEID, v.