Wat is de betekenis van mokken?

(mokte, heeft gemokt), wrevelig zijn en er niet ronduit over spreken; pruilen.

mokken - Werkwoord 1. (inerg) een wrok koesteren ♢ Hij mokte nog lang over het onrecht dat hem naar zijn mening was aangedaan. mokken - Zelfstandignaamwoord 1. meervoud van het zelfstandig naamwoord mok

mokken - regelmatig werkwoord uitspraak: mok-ken 1. laten merken dat je boos bent, maar niet zeggen waarom ♢Fleur zat te mokken in een hoekje Regelmatig werkwoord: mok-ken ik mok jij/u mokt...

v., mokke, stymje, stúmje, stume, stúnje.

mokte, heeft gemokt; misnoegd en wrevelig zijn, maar niet ronduit spreken; pruilen: een mokkend stilzwijgen; blijven mokken.

('mokkən) (mokte, heeft gemokt) misnoegd, wrevelig zijn: hij liep te -; een -d stilzwijgen.

brengt men tot den Germ. wt. muk = heimelijk doen; het zou dan bet.: wrevelig zijn, maar ’t niet ronduit zeggen.

mokken ww. 'pruilen, morren' categorie: klankwoord Vnnl. mocken 'pruilen' [1599; Kil.]. Mnd. mucken 'mokken, morren'; vnhd. mucken 'id.' [15^e eeuw; Kluge] (nhd. vooral in de afleiding aufmucken 'tegenstribbelen'), met daarnaast het veel eerder geattesteerde frequentatief ohd. ir-muckezzen...

Mokken (mokte, heeft gemokt), wrevelig zijn en niet er ronduit over spreken; pruilen.