(ww.)
1. (taal), het toekennen van een syntactische beschrijving aan een zin; het bouwen van structuur;
2. (gehoor), syn. fluiten, rondzingen; verschijnsel dat ontstaat wanneer de microfoon van het hoortoestel kans ziet het reeds versterkte geluid opnieuw op te vangen. Dit geluid wordt vervolgens weer versterkt en levert een schel fluitend geluid op.
