Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken (1982-89), die als bemiddelaar een belangrijke rol in het vredesproces in het Midden-Oosten speelde.
George Shultz studeerde economie. Onder president Eisenhower was hij in 1955 een jaar lang economisch adviseur. Daarna werd hij hoogleraar economie aan de universiteit van Chicago. Vervolgens diende Shultz de presidenten Kennedy en Johnson als adviseur. In de regering-Nixon was hij minister van Arbeid (1968-70) en directeur van de begroting (1970-72). In 1972 werd Shultz minister van Financiën. Eind 1972 kreeg hij de taak de hele Amerikaanse binnen- en buitenlandse politiek te coördineren. Hij werd daartoe minister en tegelijk speciaal adviseur van de president.
In mei 1974 verliet Shultz de politiek en trad in dienst van de firma Bechtel, een van de grootste bouwondernemingen ter wereld. In 1979 werd hij er president-directeur. In deze functie bracht hij veel tijd in het buitenland door. In 1982 maakte Shultz zijn politieke rentree als minister van Buitenlandse Zaken onder president Reagan. Hij spande zich erg in om de vrede in het Midden-Oosten te bevorderen. Door talloze bemiddelingspogingen tussen de verschillende partijen probeerde hij toenadering te bereiken. Veel concrete resultaten werden echter niet behaald. Shultz leverde eveneens een wezenlijke bijdrage aan de ontspanning tussen de Verenigde Staten en de Sovjetunie, die sinds het aantreden van Sovjetleider Gorbatsjov op gang was gekomen.
