kort en bondig, pittig; soms ook: scherp en koel. De Spartanen, de bewoners van ’t landschap Laconië, waren gewoon zich uit te drukken in kernachtige gezegden, waarin geen enkel woord te veel voorkwam, en die den indruk maakten van koelheid, onverstoorbare gelatenheid, zelfs van doodsverachting.
Bekend is, hoe koning Leónidas met zijn 300 Spartanen het groote leger der Perzen in den bergpas van Thermopylae opwachtte. Toen één der zijnen hem op een toon van vrees zeide: „De vijand is nabij!” antwoordde de koning: „Dan zijn ook wij bij den vijand.” Een ander wees hem op ’t groote aantal pijlen der Perzen, zoodat de zon zelfs scheen te zullen verduisteren. „Des te beter,” antwoordde Leonidas, „dan zullen wij in de schaduw vechten.” Een Laconische vrouw doodde haar eigen zoon, die uit den slag gevlucht was, terwijl zij enkel zeide: „Hij is mijn zoon niet.” Een jongeling verhaalde aan zijn moeder den heldendood van zijn broeder. „Schaamt gij u niet,” voegde zij hem toe, „dat gij niet met uw broeder gereisd zijt?”
