Eenige jaren na den zondvloed, toen er nog maar één taal was, trokken de nakomelingen van Noach allen oostwaarts, tot zij een vruchtbare vlakte vonden. Hier besloten zij te blijven en stichtten er een stad.
Ook wilden zij een hoogen toren bouwen, waarvan de top den hemel zou raken. Hierdoor immers hadden zij altijd nog op verren afstand een duidelijk oriënteeringsmiddel en behoefden zij niet te vreezen, van elkander te raken. Maar God wilde, dat de aarde ook elders bewoond werd en liet daarom, toen men reeds met den bouw van den toren begonnen was, de menschen eensklaps verschillende talen spreken. Hierdoor moest de bouw gestaakt worden, daar men elkander niet meer verstond en zoo verstrooiden zij zich over de gansche aarde. De stad werd Babel of Babylon genoemd, welke naam volgens den Bijbel: spraakverwarring beteekent. Zoo ontstonden de uitdrukkingen: Zoo hoog als de toren van Babel, en een Babylonische spraakverwarring.
In groote badplaatsen, op wereldmarkten enz. zegt men: „Daar heerscht een Babylonische spraakverwarring” (men hoort er alle talen). Maar ook wordt deze uitdrukking gebezigd, wanneer men in een vergadering elkander misverstaat, of niet begrijpen wil, zoodat groote oneenigheid en heftig rumoer er het gevolg van zijn. — Verder wordt een in ’t oog vallende verwarde menigte van voorwerpen „een Babylonische verwarring” genoemd: „Ik moest mij door een Babylonische verwarring (ook wel: door een Babel) van klompen, manden, balen en pakken heenwerken.” (Koetsveld.)De stad Babylon werd later een der schoonste van de oudheid (denk bijv. aan de „hangende tuinen”), maar ook tevens een der zedelooste, zoodat zij reeds door Israëls profeten veroordeeld werd en Openb. 14: 8 zegt, dat Babylon gevallen is, omdat zij door haar goddeloosheid ook andere steden ten verderve bracht. Daarom noemt men tegenwoordig de groote steden als brandpunten van zedeloosheid, zooals Parijs, ook wel: een modern Babylon.
