of Statius, het Zuidelijkste van de drie Ned. ➝ Bovenwindsche Eilanden, de Noordelijkste verheffing van een ondiepe plaat, waarop ook St. Christopher en Nevis liggen.
Lengte 7,8 km, breedte 2,6 km à 3,7 km. Opp. ca. 21 km2.
S.E. vertoont zich als twee op zich zelf uit zee rijzende bergen. De kust is meerendeels steil; alleen de Oranjebaai en de Tumble-down-Dickbay bieden geschikte ankerplaats.
Voor verdere geol. gegevens, zie ➝ Bovenwindsche Eil.. St.
Eustatius, in de 18e e. de Golden Rock genaamd, is thans onbeteekenend. In Oranjestad woont de heele bevolking.
Het is de zetel van den plaatsvervangenden gezaghebber. Behalve de Kath. kerk en de Wesleyaansche kapel zijn er weinig steenen gebouwen.
Oranjestad heeft een openbare en een bijz. school (Dominicanessen).Bevolking (31 Dec. ’35): 1198 inw., bijna uitsluitend Negers, meest Methodisten; ca. 250 Kath. Omgangstaal Engelsch. Voor verdere gegevens over missie e.d. ➝ zie Bovenwindsche Eilanden, ➝ Curaçao en ➝ Nederlandsche Antillen.
Lit.: G. J. v. Grol, Econ. arbeid op S. E. 1903-’18 (in: West. Ind. Gids 1921).
fr. Realino.
Geschiedenis.
S. E. is waarschijnlijk door Columbus in 1493 op zijn tweede reis ontdekt, kwam omstr. 1631 in het bezit der Ned. West-Indische Compagnie. Door zijn ligging en de handelsvrijheid, die het van de Compagnie genoot, werd het eiland een handelscentrum in Midden-Amerika. Vooral de Noord-Amerikanen profiteerden hiervan tijdens den Vrijheidsoorlog door zich hier van wapenen en munitie te voorzien, hetgeen mede aanleiding werd tot den vierden oorlog tusschen Engeland en Nederland. Op 3 Febr. 1781 werd S. E. door de Engelschen veroverd. Weliswaar werd het reeds het volgend jaar door de Franschen voor de Nederlanders heroverd, doch het eiland was verwoest en zijn welvaart vernietigd, doordat de Amerikanen hun handel reeds naar elders hadden verlegd. In 1801 weer door de Engelschen veroverd, in 1802 teruggegeven, in 1810 opnieuw door hen veroverd, bleef S. E. sinds 1814 Ned. bezit.
Buch.
