Katholieke Encyclopaedie

Uitgeverij Joost van den Vondel (1933-1939)

Gepubliceerd op 18-09-2019

Kerktaal

betekenis & definitie

Kerktaal of liturgische taal is de taal, die in de liturgie gebruikt wordt, meer specifiek de taal, die in de Kath. Kerk voor de liturgie gebruikt mag worden. Oorspr. was dit het Grieksch.

Sinds de 4e eeuw (in N. Afrika al vroeger) is in Rome en het Westen het Latijn de kerktaal. Het Gotisch was van 4e tot 6e eeuw op den Balkan in gebruik.

Naast het Latijn en het Grieksch zijn in de Kath. Kerk (ten behoeve der Geünieerden) ook toegestaan: het Oud-Syrisch, Oud-Armeensch, Koptisch, Kerk-Slavisch, Roemeensch en Georgisch (voor sommige liturgische teksten is in Syrië en Egypte ook Arabisch toegestaan). Zoo tegemoetkomend Rome in dit punt is tegenover de Geünieerden in het Oosten, zoo streng houdt het vast aan het Latijn als eenige liturgische taal voor het Westen.

Bij strikt liturgische functies is hier de volkstaal verboden. Alleen bij sommige gedeelten der doopliturgie mag de volkstaal naast het Latijn gebruikt worden en de priester vraagt aan bruidegom en bruid in de volkstaal het jawoord. De voorlezing van het Nederlandsch epistel en evangelie op de Zondagen heeft men te beschouwen als een onderbreking der liturgie.Voor de redenen, waarom de Kerk aan het Latijn als k. blijft vasthouden, zie onder → Liturgie. Franses