(N e d. Rec h t).
De rechter moet volgens de wet rechtspreken; hij mag de innerlijke waarde of de billijkheid der wet niet beoordeelen, noch zich beroepen op duisterheid of onvolledigheid der wet. Degene, die iets beweert, moet het bewijzen; aan een eischer, die de feiten, waarop zijn vordering steunt, niet kan bewijzen, moet zijn eisch worden ontzegd. Deze regelen kunnen somtijds tot onbillijkheid leiden, en den rechter noodzaken een vonnis te wijzen, dat het rechtsgevoel niet bevredigt. Om hieraan tegemoet te komen, pleit men voor het bemiddelend vonnis, waarin de rechter bij duisterheid van het recht of van de feiten een uitspraak geeft, die aan het verlangen van beide partijen gedeeltelijk tegemoet komt. Onze wet kent het b. niet; een enkele maal ontmoet men het echter in de rechtspraak.L.i t.: o.a. mr. C. A. J. Hartzfeld, Goed passend recht (1932).
Witteman.
