Nicolas, Fransch dichter van de richting van het zgn. Paroxysme.
Zijn poëzie, naar eigen bevestiging de vrucht van brandend-visionnaire toestanden en een bestendige exaltatie, vertoont eenige ongelijkmatigheid van vorm en stijl; maar indrukwekkend is desondanks de schildering van den innerlijken strijd tusschen de steeds hongerige zinnen en den drang naar zuiverheid en spiritualistische verheffing in den dichter. Vooral B.’s verzen van na den oorlog, duidelijk door Rabindr. Tagore beïnvloed, vertoonen in trouwens weelderig-exotische beelden en in vormen, die, als bij Tagore, gaarne het vrije vers tot een zacht rhythmisch proza laten vervloeien, de gevaarlijke vermenging van Oostersche mystiek en zwoele zinnelijkheid. 10 Sept. 1881 te Poix (Somme).Werken: Le chemin qui monte (1908) ; Les triomphes (1909) ; La divine folie (1910) ; Les deux règnes (1911) ; Les cités du Verbe (1911) ; Les princesses de mon songe (1912) : Les soeurs du silence (1912) ; L’offrande héroïque (1916) ; Rhythmes et chants dans le Renouveau (1920) ; Signes doubles (1921) ; Les enfants des hommes (mystère, 1922) ; L’homme cosmogonique (1922) ; Synopsis (1927).
Lit.: H. Maassen, La poésie paroxyste ; J. Muller et G. Picard, Les tendances présentes de la littérature française (Parijs 1913).
Baur.