De inbedding der fossiele planten vindt meestal onder medewerking van water plaats. Het sediment verhardt later en bevat dan de plantenafdrukken.
Hierbij kan de plantenrest volledig verdwijnen of in den vorm van een dikker of dunner koolhuidje overblijven. In beide gevallen is dus de a. het negatief van het oorspronkelijke plantenfragment. Is er een koolhuid aanwezig, dan zal na splijting van den steen dit huidje het positief toonen. Het negatief kan ook later, wanneer de plant volkomen verdwijnt, met sediment opgevuld worden. Wij krijgen dan een steenkern, waarvan de oppervlakte het positief van het plantenfragment toont. Verdwijnt hierbij de plant niet geheel, maar slechts gedeeltelijk, dan kan de oppervlakte van zulk een steenkern den bouw vertoonen van lagen, die dieper in het plantenlichaam lagen.
Zoo kan bij planten met centrale holten (Equisetaceae) een steenkern dierholten (de meeste Calamiten), en bij planten met een centraal weefsel, dat makkelijker vergaat dan het overige, een steenkern van de binnenzijde van het dit centrale deel omgevende weefsel ontstaan (Cordaites met steenkern: Artisia). In vele gevallen, bijv. bij bladeren, zullen na inbedding afdrukken van beide vlakken ontstaan, meestal gescheiden door een koollaagje: de rest van het oorspronkelijke blad. Zeer goede voorbeelden hiervan de vele plantenafdrukken uit de schalies en de in ijzerconcreties ingesloten planten. De plantenafdrukken vormen het voornaamste hulpmiddel bij de stratigraphische studies, voor zoover deze op paleobotanische onderzoekingen berusten.Jongmans.