Apeiron (Oudgrieks: ἄπειρον) duidt op een onveranderlijke oersubstantie. Het is een filosofisch concept over de oermaterie of het oorspronkelijk principe dat in de zesde eeuw v.Chr. voor het eerst werd geformuleerd door de Griekse presocratische filosoof Anaximander.
Thales (6e eeuw v.Chr.) zag in het water het oorspronkelijke principe, de essentie van alles. Voor Anaximander is het apeiron, dat 'onbeperkt, onbepaald' betekent, het eerste principe en element van al het bestaande. Apeiron wordt gedefinieerd als het principe dat - in tegenstelling tot de kosmos - begin noch einde heeft.
De bekendste, vermoedelijk woordelijke overlevering van het gedeelte uit het didactische gedicht van Anaximander dat het apeiron lijkt aan te duiden als het begin en het einde van alle materiële verschijnselen, wordt toegeschreven aan de geschiedschrijver Simplicius. De naar hem vernoemde passage luidt als volgt:
"Het begin van de wezens is het Onbegrensde; en van waaruit het leven van de wezens voortkomt, daarin voltrekt zich ook hun vernietiging, volgens noodzakelijkheid, aangezien ze allemaal, de een aan de ander, de straf en boete van de ongerechtigheid betalen, naar de regel van de tijd."
(Nederlandse vertaling in ' Luciano de Crescenzo, Geschiedenis van de Griekse filosofie')
