afgekort als: dr. De graad van doctor wordt op grond van een wetenschappelijk werkstuk (dissertatie) en een mondelinge, meestal openbare, verdediging ervan door de betrokken faculteit verleend.
Men noemt dit promoveren. De promotie veronderstelt enkele jaren van zelfstandige wetenschappelijke arbeid. Alle faculteiten kunnen de doctorsgraad verlenen. Men onderscheidt o.a.: dr. phil. = doctor philosophiae, doctor in de wijsbegeerte; dr. theol. = doctor theologicae, doctor in de godgeleerdheid; dr. litt. = doctor litterae, doctor in de letteren; dr. jur. = doctor juris, doctor in de rechten; dr. med. = doctor medicinae, doctor in de geneeskunde, dr. med. dent. = doctor medicinae dentariae, doctor in de tandheelkunde; dr. rer. nat. = doctor rerum naturalium, doctor in de natuurwetenschappen. De verleende, dat isniet-verworven, doctorstitel, wordt aangeduid met dr. h.c., d.w.z. doctor honoris causa. Deze wordt b.v. aan een staatsman of kunstenaar verleend op grond van buitengewone verdiensten. Bij briefwisseling met een doctor schrijft men: weledelzeergeleerde heer.
