een Fakir die zich in 1837 voor de tijdsduur van zes weken liet begraven. De betreffende ruimte bestond uit drie stenen muren, waarvan de vierde een deur bezat die met modder was dichtgesmeerd.
Het slot was verzegeld met het particuliere zegel van Ranjit Singh. Alle mogelijke openingen werden met natte klei dichtgesmeerd, zodat geen zuurstof binnen kon komen. Om het gebouwtje werden wachts geplaatst die iedere twee uur werden afgewisseld. Toen de deur zes weken later geopend werd, ging één van H’S leerlingen, in aanwezigheid van Ranjit Singh, een aantal officiële personen en een arts, naar binnen. Hij daalde enige meters af, waar de houten kist stond, waarin het lichaam van de yogi zich bevond. Hij verbrak het zegel en zichtbaar werd H., wiens lichaam in een witlinnen zak schuilging.
Er werd warm water over hem heen gegoten en op zijn hoofd werd een wanne chappati gelegd [een soort van warme pannekoek]. De was en watten werden uit zijn oren gehaald en zijn ledematen gewreven. Om zijn mond te openen werd een mes tussen zijn tanden gestoken en zijn tong, waarmee H. zijn keelgat had afgesloten, losgetrokken. Zijn ogen werden gewreven met ghee [soort van klare boter] en niet veel later kwam zijn hele lichaam weer tot leven en was de ademhaling, die zes weken lang totaal had stilgestaan, weer hersteld. Nadat de yogi zich had gebaad en voedsel had genuttigd gaf Ranjit Singh hem kostbare geschenken, die later echter weer door n. werden verkocht om de armen bij te staan. Hij herhaalde deze demonstratie in 1838, bij welke gelegenheid talloze personen van officiële zijde aanwezig waren. Zie: Khechari-mudra.
