De vrouwen van Artrax in Thessalië stonden in de oudheid om haar tooverkunst bekend. Daarom sprak men van ars artrica.
Dat werd verbasterd tot ars atra, zwarte kunst. Men meende eertijds, dat een bepaalde, op zich zelf onbeduidende, handeling, door tooverkracht ver strekkende gevolgen kon hebben. Men hing de sandalen van den beminde boven het vuur, om zijn liefde aan te wakkeren. Het alruinmannetje (zie aldaar) verleende aan den drager de macht, de liefde van een ander op zich te vestigen. De soldaat maakte zich door een of ander middel onkwetsbaar. Men geloofde aan toovermiddelen, die van verre brand konden veroorzaken.
Sommigen zouden in de zwarte kunst zeer bedreven zijn. Deze menschen zouden kunnen maken, dat de koeien geen melk meer gaven; ze konden verborgen schatten aanwijzen, ze konden een kind doen wegkwijnen. Vooral vrouwen werden ervan beticht te kunnen tooveren, duivelskunsten uit te halen. Men noemde ze heksen. Als iemand onder verdachte omstandigheden ziek werd, dan heette hij behekst. Sommige personen zouden zelfs iemand kunnen beheksen alleen door hem aan te zien.
Zulke menschen hadden „het booze oog”, waartegen men zich kon verweren, door zich tegen den linker kant van den neus te strijken. Men bond ook wel bellen aan het tuig der paarden tegen het booze oog.Dat alles vat men samen onder de benaming „Zwarte Kunst”.
Tot de Zwarte Kunst behoorde ook het goud maken; dit zou alleen dengene gelukken, die eerst den Steen der Wijzen gevonden had, welke steen in staat was, alle metalen in goud te veranderen. De „alchemisten” volgden bij dit geloof de leer van Aristoteles, die van meening was, dat de niet-edele metalen uit dezelfde grondstof bestonden als de edele metalen, maar dat de grondstof ziek was. De Steen der Wijzen zou zieke metalen en zieke menschen kunnen genezen.
