Om te voorkomen, dat het vloeibare ijzer in den hoogoven verbrandt, voegt men er behalve brandstof, ook kalk, klei en kiezelhoudende stoffen bij. De verhouding is afhankelijk van den aard der ertsen.
Sommige bevatten reeds voldoende van deze stoffen. De massa smelt; de vloeibare bijmengselen noemt men vloeibare slakken. De vloeibare slak omhult als het ware het gesmolten ijzer, althans de inwerking van de zuurstof op het ijzer vermindert. Slak en ijzer zakken op den bodem van den hoogoven; de vloeibare slak drijft op het vloeibare ijzer. Tapt men slak en ijzer af, dan kan men de slak in vormen laten loopen en er straatkeien van maken. Laat men de vloeibare slak in water loopen, dan wordt ze tot gruis, dat tot verharding van wegen kan dienen. Bevat de slak veel fosfor uit fosforhoudende ertsen, dan wordt zij gemalen tot slakkenmeel en gebruikt als fosformeststof.
