Het witte licht bestaat uit verscheidene lichtsoorten, welke bij doorgang door een doorschijnende stof (bv. een glazen prisma of door luchtlagen van verschillende dichtheid), meer of minder sterk gebroken worden (regenboog, bij doorgang door de waterdruppels). Wanneer men nu op een helderen avond de zon ziet ondergaan achter een bergkam of achter een anderen scherp afgeteekenden horizon, dan ziet men op het laatste oogenblik, waarop er nog een klein segment van de zon boven den horizon uitsteekt, dat dit segment plotseling van rood in groen verandert.
Dat is de groene straal, welke het eerst door onderzoekers in de tropen is waargenomen. In Europa ziet men het verschijnsel zelden.De ondergaande zon is rood, omdat het roode licht minder wordt opgeslorpt door den dampkring dan de overige lichtsoorten, waaruit het witte licht bestaat. Bovendien is de weg, welke het licht bij zonsondergang door den dampkring aflegt het langst. Dat roode licht bevat nog veel groen licht, dat door regelmatige luchtlagen van verschillende dichtheid heengaande, sterker gebroken wordt dan het roode licht. Daardoor kan het voorkomen, dat men boven het roode segment nog een groen kapje ziet. Daalt nu de zon nog lager, dan blijft alleen het groene kapje over: de groene straal. Er zijn ten onzent zelden regelmatige luchtlagen, zonder warrelingen en van verschillende dichtheid, in den dampkring en daardoor ziet men het verschijnsel hier zelden.
