Hierapolis (‘Ιεραπολις), naam van twee steden.
1. Hierapolisin Phrygië, gelegen bij de grens van Carië ten noordwesten van Colossae; thans Pamukkale. De stad werd gesticht ca. 190 vC, waarschijnlijk door Eumenes II van Pergamum, en was bekend om haar warme bron, waarmee een heiligdom verbonden was. Ze werd echter herhaaldelijk door aardbevingen geteisterd; de thans nog zichtbare ruïnes (o.a. hoofdstraat, thermen en theater) behoren waarschijnlijk tot de in de 1e eeuw nC herbouwde stad. In Hierapolis, dat door Paulus vermeld wordt in zijn brief aan de Colossenzen (4,13), zou de apostel Philippus gestorven en begraven zijn.
Lit. U. Ruge (PRE 8, 1404v). A. Giuliano (EAA 4, 25-29). - C. Humann/C. Cichorius/F.
Winter, Altertümer von H. (Jahrbücher des Deutschen Archäologischen Instituts, Ergänzungsheft 4, Berlin 1898). Sh. E. Johnson, Laodicea and its Neighbours (BA 13, 1950, 1-18).
2. Hierapolis in Syrië, gelegen aan de grote karavaanweg van Beroea naar Edessa, niet ver van de rechteroever van de Eufraat; thans Manbidj. De stad heette oorspronkelijk Mabbog en wordt in assyrische documenten uit de 9e eeuw vC Bambuki genoemd, in de hellenistische tijd, nadat ze - door Seleucus I? - gehelleniseerd was, Βαυβυκη; de naam Hierapolis duikt pas in de keizertijd op. Hierapolis was een belangrijke grensvesting en een welvarende pleisterplaats op de handelsroute van Rome naar het Oosten, vooral na de verwoesting van Palmyra in 273 nC. Beroemd was de grote tempel van → Atargatis en Hadad, die pelgrims uit de hele wereld trok. De stad was een van de centra van de ketterij der monofysieten.
Lit. Honigmann (PRE, Suppl. 4, 1924, 733-742). - H. Stocks, Studien zu Lukians Dea Syria (Berytos 4, 1937, 1-40). G.
Goossens, H. de Syrië. Essai de monographie historique (Université de Louvain, Recueil de Travaux d’Histoire et de Philologie 3, 12, 1943). [Nuchelmans]
