naam van een Londense schouwburg.
De ontdekking van een medicinale bron in de grond van een zekere Sadler leidde tot het stichten van een tuin met allerlei vermaken, die bekend werd als Sadler’s Wells. Hij bouwde er een houten muziektent met een platform dat als toneel dienst deed. In 1699 trok hij zich terug en leidde een zekere Miles met Forcer de onderneming onder de naam Miles Musick House. In 1730 gaf de zoon van Forcer haar weer de naam Sadler’s Wells.
In 1765 liet Rosoman, die sinds 1746 de onderneming beheerde, een stenen theater bouwen. Na Rosoman voerden de leiding: Tom King, Arnold, Wroughton en Siddons. In 1804 werd Sadler’s Wells het huis van „Aquatic Drama”. Er werd een enorme watertank geïnstalleerd, waarin boten dreven en zeeslagen werden geënsceneerd. In 1818 nam Grimaldi Sadler’s Wells over tot 1828. In 1844 werd het verhuurd aan Samuel Phelps en Mrs.
Warner, die het heropenden met een voorstelling van Macbeth. Na een jaar trok Mrs. Warner zich terug, maar Phelps met Greenwood heeft in Sadler’s Wells toneelgeschiedenis gemaakt door Shakespeare en andere klassieke voorstellingen.
Na 1863 taande de roem en werd er lichter amusement geboden tot het in 1869 een schaatsbaan en boksring werd en in 1878 wegens bouwvalligheid werd gesloten. In 1879 liet Mrs. Bateman het herstellen en trachtte de vroegere glorie te doen herleven. Hierin is eerst Lilian Baylis geslaagd, die het in 1931 heropende als een pendant van The Old Vic. In 1940-1941 werd Sadler’s Wells gesloten wegens bomschade en in 1945 heropend.
Lit.: Harcourt Williams, Vic-Wells. The Work of Lilian Baylis (London 1938); Edward J. Dent, A Theatre for Everybody. The Story of The Old Vic and Sadler’s Wells (London 1945).
