vooraanstaand Russisch communist en organisator (Kabanij, thans Kaganowitsj, bij Kiew, 1893), begon zijn loopbaan als arbeider in een leerfabriek, trad in 1911 toe tot de R.S.D.A.P. en werd in 1915 wegens bolsjewistische agitatie gearresteerd en naar zijn geboortedorp teruggestuurd. Na de Februari-revolutie van 1917 was hij vicevoorzitter van de sovjet van Joezowka (thans Stalino).
In verband met de mislukte Juli-opstand van de bolsjewiki werd hij gearresteerd, maar wist te ontvluchten. Toen op 7 Nov. 1917 de bolsjewiki zich van de macht meester maakten, bevond Kaganowitsj zich in Mogilew, waar hij de kozakken van het hoofdkwartier van het Russische leger overreedde zich niet tegen de nieuwe regering te laten gebruiken. In 1920 stuurde de partij hem naar Midden-Azië om de Turkmeense sovjetrepubliek te helpen oprichten. Na het vervullen van deze opdracht werd Kaganowitsj in 1922 lid van het organisatiebureau der partij, om acht jaar later lid van het politiek bureau (politburo) te worden. In 1933 werd hij naar de Oekraïne gestuurd om het land over de gevolgen van de collectivisatie heen te helpen; hij had de leiding bij de bouw van de befaamde Dnjeprdam; in 1935 werd hij volkscommissaris van het spoorwegwezen; in 1937 volgde hij Ordzjonikidze op als volkscommissaris van de zware industrie, om in 1938 naar de petroleum-industrie en in dat zelfde jaar weer naar de zware industrie over te gaan. In 1942 zond Stalin hem naar de door de Duitsers bedreigde Kaukasus.
In 1943 werd hij lid van de Verdedigingsraad der U.S.S.R. Als politicus trad Kaganowitsj nimmer op de voorgrond. Als organisator, speciaal op de technische gebieden is hij een van de belangrijkste medewerkers van Stalin, die, naar door sommigen wordt aangenomen, met Roisa (geb. 1913), een dochter van Kaganowitsj is gehuwd.K. VAN ’T REVE.
