is de befaamde slagzin, die de doctrine van het klassieke economisch liberalisme samenvat: laat (zelf) doen, laat (vrij over de grenzen) gaan. De gedachte is terug te vinden in de 17de eeuw.
De volledige formulering vindt men in het midden der 18de eeuw bij de Physiocraten. Het woord wordt aan verschillenden van hen toegeschreven, onder wie Gournay en Legendre; altijd als advies aan de Franse Regering om af te zien van de sterke regulering, voortvloeiend uit het stelsel van Colbert. De Engelse klassieken namen de gedachtengang over, waarbij de term in het bijzonder door John Stuart Mill in het Engelse spraakgebruik kwam. In de tweede helft van de 19de eeuw wordt laissez faire vrijwel identiek met de gedachten van de Manchester School, dus van een extreem economisch liberalisme.
