Duits Prot, theoloog (Neurenberg 21 Dec. 1810 - Erlangen 20 Dec. 1877), was een der leiders van de Erlanger* School. In 1841 werd hij buitengewoon hoogleraar te Erlangen, 1842 gewoon hoogleraar te Rostock, in 1849 te Erlangen.
Hij was ook lid van de Beierse Fortschrittspartei. Hofmann ziet de gehele heilsgeschiedenis als een organisch voortgaan van een geheel naar de voleinding.Bibi.: Geschichte des Aufruhrs in den Sevennen unter Ludwig XIV (1837); Lehrbuch der Weltgeschichte für Gymnasien (1839, 2de dr. 1843); Weissagung und Erfüllung im A. und im N.T.(i84i1844); Der Schriftbeweis, 3 dln (1852-1856, 2de dr. 1857-1860: hierin de poging, het begrip der wedergeboorte tot methodische grondslag der systematische theologie te maken); Schutzschriften für eine neue Weise, alte Wahrheit zu lehren (1856-1859); Die heilige Schrift neuen Testamentes zusammenhängend untersucht (1862-1877; onvoltooid, door leerlingen aangevuld); posthuum uitgegeven dictaten zijn: Theologische Ethik (1878); Encyklopädie der Theologie (1879); Biblische Hermeneutik (1880).
Lit.: Ph. Bachmann, J. G. K. v. H.’s Versöhnungslehre (Gütersloh 1910); J. Hausleiter, Grundlinien der Theologie H.’s (Leipzig 1910); P.
Wapler, J. v. H. (Leipzig 1914); G. Flechsenhaar, Das Geschichtsproblem in der Theologie J. v. H.’s (Giessen 1935).
