Frans regisseur en toneelspeler (Le Vésinet, Seine-et-Oise, 8 Sept. 1910), zoon van een — jong gestorven — apotheker, bezocht het Collège Chaptal; toen daarop de grootvader de verdere studie van den knaap niet wilde bekostigen, moest JeanLouis de kost verdienen door des nachts in de Parijse centrale hallen te werken. In 1930 volgde hij een cursus voor tekenleraar aan het Louvre en in 1931, op de dag van zijn meerderjarigheid, stond hij voor het eerst op de planken bij Charles Dullin.
Bij diens gezelschap bleef hij, met een onderbreking, veroorzaakt door zijn militaire dienst, tot 1935. Daarna had hij enige jaren een eigen gezelschap en speelde in films. Van het uitbreken van Wereldoorlog II af tot Aug. 1940 was hij gemobiliseerd, in laatstgenoemde maand verbond Jacques Copeau hem aan de Comédie française, waar hij debuteerde in ,,Le Cid”. In 1941 vervulde hij de hoofdrol in ,,Hamlet” van Shakespeare, en regisseerde „Phèdre”, in 194a werd hij tot sociétaire benoemd en speelde hij in de film „La Symphonie fantastique”; tevens maakte hij in deze en de volgende jaren tournées door Frankrijk; in 1945 vervulde hij de hoofdrol in de film „Les Enfants du Paradis” van Marcel Carné. In 1946 nam hij ontslag bij het huis van Molière en sedertdien bespeelt hij met zijn vrouw, de actrice Madeleine Renaud, het Théâtre Marigny, waar hij in betrekkelijk korte tijd een gezelschap verenigt en een repertoire opbouwt, die algemeen als de belangrijkste van Parijs en van Frankrijk worden beschouwd („Hamlet” in de vertaling van Gide, „Les fausses confidences” van Marivaux, „Le procès” door Gide en Barrault, naar Kafka, „Amphitryon” van Molière).Barrault is afkerig van alle romantiek in het toneelspel ; de zuivere vertolking van de tekst gaat hem boven al en men kan hem daarom wellicht het beste met,,toneel-Toscanini” qualificeren. Hij noemt zich een discipel van Gordon Craig en het bereiken met een minimum aan uiterlijke scenische middelen van een maximum aan interpretatie is dan ook steeds zijn doel. Barrault’s kunst onderscheidt zich in het hedendaags Parijse toneelleven door eenvoud en volkomen terugtreden in het ensemble. Ook als pantomimespeler geniet hij vermaardheid.
A. GLAVIMANS
