Belgisch pacifist (Brussel 22 Apr. 1854 - 14 Mei 1943), studeerde te Brussel, waar hij in 1893 hoogleraar in het internationale recht werd. Sedert 1893 was hij socialistisch lid van de Belgische senaat.
In 1899 werd hij secretaris van de Belgische liga voor arbitrage in internationale conflicten en hij was een der oprichters van de Vrede-Liga van Bern. Op alle interparlementaire conferenties was hij afgevaardigd. In 1907 richtte hij met Otlet het „Office Central des Associations internationales” te Brussel op, organiseerde twee Congrès mondiaux des Associations internationales te Brussel in 1910 en 1913. Verder stichtte hij te Brussel het „Institut bibliographique” en gaf in 1904 een nauwkeurige Bibliographie de la paix et de l’arbitrage uit. Zijn hoofdwerk is Pasicrisie internationale (Bern 1902). In 1913 werd hem de Nobelprijs voor de vrede toegekend.
