Italiaans wis- en sterrenkundige (Bologna 1598 ?-3 Dec. 1647), werd op 15-jarige leeftijd lid ener orde van Bedelmonniken en legde zich eerst toe op de godgeleerdheid en later te Pisa op de wiskunde en was een der beste leerlingen van Galilei. Vooral door zijn Geometria van 1635 verwierf hij zich grote bekendheid en kort daarna werd hij tot hoogleraar in de wiskunde te Bologna benoemd, welk ambt hij tot zijn dood bekleedde.
In genoemd werk ontwikkelde hij een theorie der krommen, oppervlakken en inhouden (door hem de leer der „ondeelbare»”, indivisibilia genoemd), die in beginsel met de latere differentiaal- en integraalrekening overeenstemt. De wijze waarop het oneindigheidsbegrip in de wiskunde gebruikt werd, en de onderstelling van de mogelijkheid, bijv. een lijn „in oneindig kleine” lijnstukjes te verdelen, waren evenwel nog zeer aanvechtbaar. Zijn denkbeelden waren dan ook van grote invloed op Newton en Leibniz en Cavalieri moet tot de eigenlijke grondleggers der infinitesimaalrekening en zelfs tot die van de verzamelingsleer gerekend worden.Bibl.: Geometria indivisibilibus continuorum nova quadam ratione promota (1635 en 1653); Rota planetaria (1640); Trigonometria plana et sphaerica, linearis et logarithmica (1635); Exercitationes geometricae (1674); Specchio ustorio ovvero Trattato delle sectioni coniche (1632).
Lit.: Favaro, Amici e corrispondenti di Galileo Galilei (Atti d. R. Ist. Veneto, dl 74, 1914-1915).
