sedert de 16de eeuw, vermoedelijk naar de kleur van zijn wapenrusting, de Zwarte Prins geheten (Woodstock 15 Juni 1330 - Westminster 8 Juni 1376), was de oudste zoon van Edward III en Philippa van Henegouwen. Graaf van Chester in 1333, hertog van Cornwallis in 1337, prins van Wales in 1343, voerde hij reeds op 16-jarige leeftijd het nominaal bevel over een Engelse legerafdeling in de slag van Crécy (1346).
Ook in de latere krijgsverrichtingen van zijn vader op het vasteland had hij een zeer belangrijk aandeel. Zo leidde hij o.m. de grote invasie van Z.O.-Frankrijk, culminerend in de slag bij Poitiers (19 Sept. 1356), waarbij koning Jan II van Frankrijk werd gevangengenomen. In Juli 1362, kreeg hij, tot hertog van Aquitanië benoemd, de Engelse bezittingen in Zuid-Frankrijk toegewezen. Van daaruit zou hij in 1367 oprukken over de Pyreneeën om Pedro de Wrede, koning van Castilië, te helpen in de strijd tegen zijn door de Fransen ondersteunde tegencandidaat, Hendrik van Trastamara. Te Navarrete (Najera) won hij zijn tweede grote veldslag (3 Apr. 1367), doch zijn leger smolt weg door ziekte, en, zelf ernstig ongesteld, moest hij onverrichterzake naar Aquitanië terugkeren. Om zijn oorlogsschulden te delgen, legde hij zijn Aquitaanse onderdanen een belasting op, waartegen dezen protest aantekenden bij Edwards suzerein, de koning van Frankrijk.
Karei V daagde hem voor zijn parlement, doch Edward antwoordde hierop met de vijandelijkheden te heropenen (1369), waarbij hij o.m. Limoges innam en de bewoners over de kling deed jagen (1370). Doch zijn gezondheid nam snel af, en in 1371 keerde hij terug naar Engeland. Daar speelde hij nog een rol als kampioen van de constitutionele partij tegen het wanbeleid van zijn broeder, Jan van Gent (John of Gaunt) — die, door de zwakheid van de oude Edward III en de ziekte van zijn broeder, feitelijk het bewind in handen had. Een dapper krijgsman -— alhoewel zijn overwinningen meer te danken waren aan de superioriteit van zijn manschappen dan aan eigen militaire talenten, en in zijn veldtochten vaak meedogenloos wreed — toonde hij in zijn laatste levensjaren begrip voor de Engelse politieke moeilijkheden, en wist zich populair te maken bij de „commons”. Gehuwd in 1361 met Joan, „the fair maid of Kent” (gravin van Kent), liet hij een zoon na, de latere koning Richard II.DR L. VOET
Lit.: Biogr. door L. Creighton (1876) en R. P. Dunn-Pattison (1910); J. Gammadge, The Black Prince (1943).
