Duits protestants godgeleerde, klassicus en oriëntalist (Bayreuth 16 Jan. 1766-Dresden 21 Mei 1850), werd op 23-jarige leeftijd hoogleraar te Erlangen, in 1794 te Göttingen, in 1804 weder te Erlangen, in 1813 opperhofprediker en opperconsistoriaalraad te Dresden. Hij was, in den beginne onder invloed van Kant, een verdediger van het zgn. openbaringsrationalisme, zoals vooral uit zijn Summa theologiae christianae (1803) blijkt.
Hij schreef voorts: Die Fortbildung des Christentums zur Weltreligion in 4 dln (Leipzig 1833), waarin hij het Christendom als voortbrengsel der algemene cultuur en in de ontwikkeling daarvan begrepen, beschouwde; een handboek der Christelijke zedenleer en een, thans verouderde, handleiding tot de kanselwelsprekendheid.Lit.: Papst, Lebens- und Charakterumrisse von Ammons (Dresden 1850).
