graaf, Belgisch staatsman (Mol 4 Dec. 1860 - Postel 4 Sept. 1940), werd in 1892, als lid der R.K. Partij, tot volksvertegenwoordiger voor Turnhout verkozen; hij was minister van Spoorwegen in 1910, eersteminister van 1911 tot 1918 en minister van Landsverdediging van 1912-1917.
Hij hervormde het leger kort vóór de Duitse inval van 1914, vestigde te Le Havre de uitgeweken Belgische regering en reorganiseerde er haar diensten. In 1917 tot minister van Buitenlandse Zaken benoemd, nam hij deel aan de vredesonderhandelingen met Oostenrijk, die echter mislukten. Hij trad af zes maanden vóór de wapenstilstand ingevolge meningsverschillen met zijn collega’s, doch werd in Nov. 1918 minister van Binnenlandse Zaken in het kabinet-Delacroix. In 1919 werd hij door de provincieraad van Namen naar de Senaat gezonden, waar hij zetelde als gecoöpteerd senator tot 1936.
Van 1926 tot 1931 was hij minister van Landsverdediging. Na de val van het kabinet-Renkin, in 1932, vormde hij een nieuwe regering, die de financiële crisis te boven kwam. In overleg met de koning kondigde hij, op 6 Mrt 1934, in een ophefmakende rede het failliet van het systeem van Versailles aan. Het herstel van Duitsland werd het voorwerp van al zijn bemoeiingen en van zijn diplomatieke stappen.
Zijn ministerie viel in 1934, enkele maanden na het overlijden van koning Albert. Graaf de Broqueville trok zich uit het politieke leven terug in Apr. 1939 en overleed in 1940 op zijn kasteel te Postel.Lit.: L. de Lichtervelde, Le comte de Br. (Revue Générale, Bruxelles, mars 1946).
