heet een richting in de Griekse rhetorische stijl, die na 300 v. Chr. in Klein-Azië opkwam, de gebondenheid van rede met alle daarvoor in Griekse redenaarscholen gebruikelijke wetten op zijde schoof en er persoonlijke vrijheid voor in de plaats stelde.
Zij kon zich uiten in kleine zinnen (voorbeeld Hegesias van Magnesia, begin 3de eeuw, zeer geaffecteerd, met gezochte pointes en bijzonder rhythme in zijn oraties), of in lange bombastische phrases. In Rome vond het Asianisme bijval bij Hortensius, en ook bij Cicero in de aanvang van zijn loopbaan. Het vond felle tegenstand bij het Atticisme.Lit.: Ed. Norden, Die antike Kunstprosa, 4de dr. (1923); E. Rohde, Kleine Schriften, II, 75 vlg.; F. Blass, Die Rhytmen der asianischen und der röm. Kunstprosa (Leipzig 1905).
