door Ovidius met Anna, zuster van Dido, in verbinding gebracht, was een Oudromeinse godin, aan wie 15 Mrt in de open lucht, dicht bij de Tiber, een feest van dolle uitgelatenheid, vol van scherts en wijn, gewijd was. Zij werd in de Oudheid en ook door lateren ten onrechte beschouwd als een nymf van het stromende water.
Velen zien in haar de verpersoonlijking (als anna per-anna) zowel van het lopende als het afgelopen jaar; dan wordt dus „Oud en Nieuw” tegelijk op haar naamdag gevierd, waarbij men elkaar zoveel bekers wijn toedronk als men jaren hoopte te leven. Altheim meent, dat „Anna Perenna” ontstaan is door combinatie van twee Etrurische godinnen, Anna of Amma en Perna, die beiden als vormen van Ceres opgevat moeten worden.Lit. G. Wissowa, Religion und Kultus der Romer2, blz. 241 vlg.; F. Altheim, Terra Mater (Giessen 1931), blz. 91 vlgg.
