Zwavellevers zijn verbindingen van alkalimetalen en van calcium met zwavel en in meer beperkten zin de polysulfereten van kalium, welke men verkrijgt door koolzuur kalium met zwavel te laten smelten. De leverbruine massa (hepar sulfuris alcalinum) vormt een mengsel van één of meer sulfureten van kalium met onderzwaveligzuur kalium of, wanneer de temperatuur zeer hoog is, met zwavelzuur kali. De zwavellever geeft met water eene bruingele oplossing, waaruit zich bij toevoeging van een zuur zwavelwaterstof ontwikkelt, terwijl zij veel zwavel laat vallen. In de opene lucht verandert de oplossing langzamerhand in onderzwaveligzuur- of zwavelzuur kalium.
Men gebruikt deze zelfstandigheid in de geneeskunde tot bereiding van zwavelbaden en tot het verkrijgen van zwavelmelk (lac sulfuris, sulfur praecipitatum). Men bereidt dit praeparaat tegenwoordig uit kalkzwavellever, welke men tot dit oogmerk in gereedheid brengt door kalkmelk te koken met bloem van zwavel. De oplossing, door langdurige rust helder geworden, ontleedt men met zoutzuur. Hierbij ontwijkt zwavelwaterstof, terwijl zwavel op den bodem daalt. De neêrgeslagen zwavel, na gewasschen, geperst en gedroogd te zijn, vormt een lichtgeel poeder, hetwelk uit microscopische, glinsterende bolletjes bestaat en dergelijke eigenschappen bezit als zuivere zwavel.
