Victoria Lindl. is de naam van een plantengeslacht uit de familie der Nymphaeaceën. Het heeft slechts ééne bekende soort, nameIiik V. reqia Lindl. (Koningin-waterlelie), groeijende in de stille rivierbaaijen van het Zuid-Amerikaansche keerkringsland. Zij gelijkt eerst pijlvormige en daarna ronde bladeren met eene middellijn ter lengte van 1,5 tot 2 Ned. el en met een opstaanden rand ter hoogte van 5—8 Ned. duim, van onder stekelig en purperkleurig.
Het blad heeft wegens zijne holle, met lucht gevulde ribben een aanzienlijk draagvermogen, zoodat het een kind van 6 of 7 jaar torschen kan. Tegenover elk nieuw blad ontstaat een bijwortel en in den oksel van ieder blad eene bloem. Deze laatste verheft zich op een stekeligen bloemsteel, bestaat uit 4 kelkbladen en talrijke witte bloembladen en erlangt eene middellijn van 40 Ned. duim.
Zij gaat des namiddags open, sluit zich den volgenden morgen en opent zich in den avond van dien dag op nieuw en volkomen, zoodat nu ook de binnenste lichtroode bloembladeren zich ontplooien en de gele meeldraden zigtbaar worden. Zij heeft een sterken, aangenamen geur en in den eersten nacht verheft zich de warmte der bloem 10—15° C. boven die der omringende lucht. Den tweeden morgen sluit zich de bloem en duikt onder water, waarna de vrucht zich ontwikkelt met omstreeks 300 zaden, welke op maïskorrels gelijken.
De Victoria regia werd in 1801 door Hänke op de Rio Marmore ontdekt; d'Orbigny gaf in 1828 nadere berigten omtrent deze plant, maar de eerste wetenschappelijke beschrijving leverde Poeppig in 1832. Volgens de bouwstoffen, door Schomburgk in 1837 verzameld, bepaalde Lindley de plaats der plant in het stelsel en bestempelde haar met den thans gebruikelijken naam.
In Europa ontkiemde zij het eerst in 1849 te Kew en in datzelfde jaar bloeide zij te Chatsworth, in 1850 te Gent, in 1851 te Herrenhausen bij Hannover en te Hamburg, in 1852 te Berlijn en later op verschillende andere plaatsen. Wij zien hierbij in fig. 1 in a een knop, die juist opengaat en in b eene doorgesneden bloem, waarvan de kelk- en bloembladen zijn weggenomen , beide op ¹/5de der natuurlijke grootte, — voorts in fig. 2 eenige van deze planten, zooals zij groepen in de Berbice-rivier, sterk verkleind.
